นานมาแล้วผมมีที่ดินอยู่ใน แทบทุกเข ตของ ก รุ งเท พ และหั วเมืองใหญ่ๆ รวมแล้วก็ประมาณ 500 ไร่
และเมื่อ 30 ปีกาอนนั้น ผมพกเงินในกระเป๋าไว้เที่ยวครั้งละเป็นแสนๆ ทำมาค้ าข ายได้เงิน
มามากมาย ก็ส่งลูกเรียนเมืองนอกหมด ไม่ต้องทำงานให้เรียนอ ย่ า งเดียวเมี ย ผมชอบ
เ ล่ นหุ้ น ราค าหุ้ นก็ขึ้นเอาๆ ก็ได้กำไรมาเยอะอยู่เหมือนกัน เราก็มีเงินสดหลายร้อยล้ าน
และจู่ๆ พออยู่มาวันนึงนั้น ก็มีญาติผมคนหนึ่งเดื อ ดร้อนมายืมเงิน วันนั้นผมก็เลยด่ าเขาซะแร ง
แบบที่ว่าเสียๆ หายๆ เพราะคิดว่าตนเองมีเงินมากจะพูดอะไรกับใครยังไงก็ได้
แต่ก็ให้เงินเขาไปอยู่นะ แสนนึง บอกเขาว่าไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีกนะ
เพราะเงินที่ให้ คิดว่าให้ทาน จากนั้นเขารับเงินพร้อมน้ำตา ตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่า
เขาจะรู้สึกแบบไหนเมื่อผมคิดการใหญ่ ตั้งโรงงานอะไหล่ที่อยุธย าแล้วในปีนั้นเกิดวิ ก ฤ ต
น้ำท่วม พัดพาทุกอ ย่ า งไปจากชีวิตผม รถผม 19 คันบ้านอีก 5 หลัง ที่ดินมากมาย เงินสดที่เคยมี
แฟนผมเล่นหุ้ นเจ๊ งไปสี่ร้อยกว่าล้ านลูกก็ทำธุรกิจจนหมดตัวข าดทุนภายใน 2 ปี
คือสิ่งที่มีมันหายไปในพริบตา เหลือไว้เพียงหนี้ 200 กว่าล้าน ทุกวันนี้ผมคือบุคคล ล้ ม ละ ล า ย
เช่าห้องพออยู่ได้ ข ายก๋วยเตี๋ยวไปวันๆ ป ร ะ ทั ง ชี วิ ต และเมียผมก็ไม่มีกระจิตกระใจ
ทำอะไร ทั้งลูกผมก็ต่างแยกย้ า ยกันไปเอาตั ว ร อ ดต่างคนต่างไป ไปตามเส้นทางชีวิตตนเอง
ผมไม่เคยได้เห็นหน้าลูกเลย มาบัดนี้ผมอายุ 76 ปีแล้วผมต้องยกหม้อ ก๋วยเตี๋ยว
ล้างจาน แต่พอมันอยู่นานวันเข้าทุกวันนี้ ผมปลงได้เอง ผมมาลำบากตอนแก่แต่
ก็เริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น เงินค่าเช่ าห้องนี้ ผมไปยืมกับคนที่ผมเคยด่ าเขา
ให้เขาไปแสนนึง แต่ลูกเขายื่นเงินให้ผมแสนห้า บอกผมว่าพ่อผมบ ากหน้าไปยืมเงินคุณลุง
เพราะตอนนั้น ผมเข้าโรงพ ย า บ า ลผ่ า ตัด คุณลุงด่ าแล้วโยนเงินให้เหมือนพ่อผมเป็นหม า
พ่อผมยอมหมดเพราะชีวิตลูก มีค่ามากกว่าอะไรทั้งนั้น ต่อให้ทำ อ ย่ า ง ไรพ่อก็ยอม
ถ้ามีเงินจะให้หามาคืนคุณลุงให้ได้ และแสนนี้ผมคืน ส่วนห้าหมื่นคือด อ กละกัน
ไม่มีหนี้บุญคุณต่อไปแล้ว แต่หากคุณลุงลำบาก คุณลุงมายืมกับผมได้นะ ผมจะให้ก ู้
ผมจะไม่ด่ าเหมือนที่คุณลุงด่ าพ่อผมหรอกนะ เพราะถ้าไม่มีเงินคุณลุง ผมคงไม่ร อดในวันนั้น
เพราะเงินแสนที่คุณลุงโยนให้ มันต่อ ชีวิตให้ผมได้ ผมทำตามที่พ่อบอกแล้วให้ตอบแทนหนี้
ก้อนนี้ให้ลุง และส่วนลูกคุณลุง ผมไม่รู้ก ร ร มของใครของมันนะ
เมื่อได้ยินดังนั้น ผมเดินร้องไห้ มาถึงบ้านเอาเงินมาจ่ายค่าห้อง และลงทุ นร้านก๋วยเตี๋ยวเล็กๆ
มีเงินเก็บไว้ 30,000 บาท จากวันนี้ผมเข้าใจความรู้สึกของคำว่า ก ร ร มตามสนอ ง
หลานเขาไม่ได้ด่ าผมแต่หลานพูดความจริงให้ฟัง แค่ผมรับความจริงไม่ได้เท่านั้น
แต่ตอนนี้ผมมีความสุขดี พระ แม่ชี ขอท าน มากินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านผม ผมไม่คิดเงิน
ตอนผมมีเยอะๆ ผมไม่ชอบคนบอกบุ ญผม ไม่เคยทำบุ ญเลย ผมกินผมเที่ยว
แต่ตอนนี้ผมหมดตัว มีหนี้สิน ไม่มีเพื่อน ไ ร้ ลูกผมถึงได้ฟังธรรมะ
เข้าวัดเป็น ตอนนี้ผมห่วงแค่เมียผมผมภาวนาให้เมี ยไปก่อนผม เพราะไม่อย าก
เห็นเมียลำบ าก ไม่ต้องถามว่าผมเป็นใคร ร้านอยู่ตรงไหน
แค่จะเก็บเรื่องราวมาให้อ่ าน ให้เป็นข้อคิดเตือนใจ คงไม่มีคำว่า ย า กจนสำหรับคนขยัน
ไม่มีการปลงตก หากไม่เคยสูงสุด แล้วมาต่ำสุด และเรื่องนี้สอนใจได้ดีจริงๆ
มันถือว่าเป็นการสอนใจ สำหรับใครหลายคนเลยที่ทะนงตน ลืมตัว คิดว่าตัวเองเหนือใคร
“มองให้สูงเหมือนท้องฟ้า
แต่อย่าลืมว่าที่ที่ยืน
…คือพื้นดิน…”
ขอบคุณ : c h a y e n d
